حسین جنّتی

ابرها آمده‌اند از پی درمان شدنم
منتهی می‌شود این درد به باران شدنم

نگذارید که یک کوچه‌ی بن‌بست شوم
نگذرید از من و از خیل خیابان شدنم

باغ سرسبز خیالم ولی از ترس تبر
چند روزی است که در فکر بیابان شدنم

گرگ‌ها پیرهنم را که دریدند چه‌قدر
گریه کردند به افسانه‌ی کنعان شدنم

آن نسیمم که در اوهام و خیالات خودم
سخت در وسوسه‌ی شورش و طوفان شدنم

کفر می‌بارد از این شعر ولی می‌دانم
تازه در حال عقب‌گرد و مسلمان شدنم!

حسین جنّتی

غم گندم، خطر «باز»، کبوتر این است
کم‌ترین دردسر داشتن پر، این است

دام را دید کبوتر ولی از وحشت «باز»
با خودش گفت: فرود آی که به‌تر این است

گر چه از پشت زدن، رسم جوان‌مردان نیست
غم نداریم اگر خصلت خنجر این است

اوّلین درس پیمبر شدنش بود، عجب
یوسف آموخت ته چاه، برادر این است

معنی تخته‌ی توفان‌زده در ساحل چیست؟
آخر کشتی در موج شناور، این است

شعله، آهسته به خاکستر حیرت‌زده گفت:
غم نخور، عاقبت سرو و صنوبر این است

حسین جنّتی

من در تو خویش را به تماشا نشسته‌ام؟
یا پیش روی آینه تنها نشسته‌ام

در حال سایش است وجودم ز هیبتت
سنگم که پیش حضرت دریا نشسته‌ام

نازل نمی‌شوی تو، مگر بر مدار درد
آنک منم که خسته و از پا نشسته‌ام

پُر کن پیاله را که نگاهم به دست توست
پُر کن که در تو غرق تمنّا نشسته‌ام

گردن نهاده‌ام سر زانوی حکم تو
تیغ از کمر بکش که مهیّا نشسته‌ام

حسین جنّتی

خالق؛ چنار و سرو و صنوبر درست کرد

هم میوه هم گیاهِ معطّر درست کرد

با یک اشاره هر چه دلش خواست آفرید

هر چیز را به قدر مقدّر درست کرد

•

از خاک و سنگ، قصر بلندی بنا نهاد

وآن را به هفت چشمه  شناور درست کرد

هر چشمه را به شانه‌ی یک آسمان گذاشت

خورشید و ماه، باز و کبوتر درست کرد

وقتی که کارخلقت این‌‌ها تمام شد

از گِل، دو پا، دو دست و یک سر درست کرد

مخلوق تازه را، به ظرافت به چیرگی

نیمی ز خیر و قسمتی از شر درست کرد

آن گاه آفرین به خودش گفت و بی‌درنگ

از ناز و عشوه یک تن دیگر درست کرد

مخلوق تازه گفت: که تنها و بی‌کسیم

فرزند و خاندان و برادر درست کرد

زین دست آفریده که خوب آفریده بود

بی‌وقفه،تند و زود و مکرّر درست کرد

آدم گرسنه بود و شکار از سرش گذشت

با این بهانه نیزه وخنجر درست کرد

از بس که تیر و نیزه و خنجر زیاد شد

ناچار هی قبیله و لشکر درست کرد

خالق که دید راه بشر بی‌ستاره است

از نور خویش، معدن گوهر درست کرد

او را سرشت از گِل لبخند و دوستی

از هرچه هست به‌تر و به‌تر درست کرد

غار حرا، فرشته، صدا، نور، هلهله

از نور خود، دمید و پیمبر درست کرد

آن گاه تا به جان پیمبر جلا دهد

آیینه‌ای به هیأت حیدر درست کرد

حسین جنّتی

باید چراغ‌ها همگی روشنت کنند
تا یک دقیقه قابل فهمیدنت کنند

نه! یک دقیقه نه! که تمام چراغ‌ها
کی قادرند؟ قدّ شعورِ مَنَ‌ت کنند

آن قدر از ستاره پُری ای ستاره‌پوش
مبهوت مانده‌ام که چه باید تَنَ‌ت کنند؟

هفت آسمان و هر چه در آن هست، می‌شود
منجوق‌دوزی لبه‌ی دامنت کنند

باید تمام عالم هستی ورق شود
با سوزنی ضمیمه‌ی پیراهنت کنند

آری سزاست تا ابد ای داغ آتشین
تا شام واپسین همه جا شیونت کنند

حسین جنّتی

آوردگاه تهمت و انگ است کشورم
مثل دلم گرفته و تنگ است کشورم

«من» اعتراف می‌کنم «او» دزد بوده است
موضوع خنده‌های فرنگ است کشورم

«این» می‌کشد که: سهم من و «آن» که: سهم من
حس می‌کنم غنیمت جنگ است کشورم

دشمن کدام؟ دوست کدام است؟ چاره چیست؟
دیگر نپرس خسته و منگ است کشورم

بیش از صدای دلکش گنجشک و جوی آب
در خاطرش غریو تفنگ است کشورم

پیرایه‌های ململ و «مخمل» نیاز نیست
بی‌مخمل و ملیله قشنگ است کشورم

شمشیر شیشه‌ای‌ت حریفش نمی‌شود
بگذر از این معامله، سنگ است کشورم
•
گفتند: مثل گربه نشسته است! ساکت است
دیدند ناگهان که پلنگ است کشورم

حسین جنّتی

حدود پَر زدنم را به من نشان داده ست
هم‌آن که بال نداده است و آسمان داده است!

هم‌آن که در شب یلدا به رسم دل‌سوزی
چراغ خانه‌ی ما را به دیگران داده است

به چیست؟ دل‌خوشی مردمی که در همه عمر
به هر معامله‌ای هر دو سر زیان داده است

کدام طالع نحس است غیر بی‌عاری؟
که رنج کِشت به من، ماحصل به خان داده است

به خان! که مرگ عزیزان و گریه‌های مرا
شنیده است و مکرّر سری تکان داده است

هم‌آن که غیرت‌مان را گرفته و جای‌اش
به قدر آن که نمیریم آب و نان داده است

به ناله‌ای و به خطّی بگوی دردت را
بسا هنر که طبیعت به خیزران داده است

ز خون پای من و توست  در سراسر دشت
که هر چه بوته‌ی خار است زعفران داده است

اگر بناست نمیریم، جان برای چه بود؟
و گر بناست ببندم، چرا دهان داده است؟

«بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب نباش»
که این صفا به غزل‌های من هم‌آن داده است

حسین جنّتی

مترسک ساختم  تا پاسبان خرمنم باشد
نه این که شانه‌هایش، تکیه‌گاه دشمنم باشد

لباسم را تنش کردم، کلاهم را به او دادم
که شاید قدردان زحمت گاوآهنم باشد

گمان حتا نکردم شاید آن اهریمن بدخو
به من نزدیک‌تر از دکمه‌ی پیراهنم باشد

خودم کردم که بر دوشش کلاغی دیدم و رفتم
که ترسیدم گناهش تا ابد بر گردنم باشد

ندانستم که بار این گناه آسان‌تر است از آن
که عمری لکه‌ی این ننگ، نقشِ دامنم باشد
•
مترسک ساختم در دردسر افتاده‌ام امّا
گمانم چاره‌اش دست اجاق روشنم باشد!

حسین جنّتی

هرچه مردم ساده‌تر، حکّام‌شان سفّاک‌تر
گرگ کم‌تر می‌درد از گلّه‌ی چالاک‌تر

سادگی‌ها مانع آزادگی‌هامان شده است
هر چه کوه و درّه کم‌تر، نعره بی‌پژواک‌تر

شستن مغز بشر یا خوردن آن بدتر است
کیست اکنون عاقلان، در چشم‌تان ضحّاک‌تر؟

ترس زاهد حاصل بالا نشستن‌های اوست
از سر منبر خدا را دیده وحشت‌ناک‌تر!

گر چه عریانی به چشم زاهدان بی‌قیدی است
هر چه طول جامه کم‌تر، باصفاتر، پاک‌تر!

دامنت را رنگ کن از باده زاهد، می‌شود
باغ پرگل‌تر، یقیناً بی خس و خاشاک‌تر
•
های یوسف! روز محشر با گریبانت مناز
نیست از قلب پریشان زلیخا، چاک‌تر

حسین جنّتی

گرفتم خالق یکتای ما غفّار هم باشد
سزاوار است سلطان فکر استغفار هم باشد!

سزاوار است سلطان اندکی تقوا کند پیشه
خصوصاً این که منظور نظر، جبّار هم باشد!

بکوشد بعد وی نام نکویی هم به جا ماند
به فکر یادگار گنبد دوّار هم باشد

ز آه بینوایان بام قصرش را سبک سازد
کمی اندیش‌ناکِ سختی آوار هم باشد

که آوار است و هیچ از شوکت و حرمت نمی‌داند
به روی تاج اگر چه بر سرش دستار هم باشد

اگر بر کاروانی ره ببندد لاجرم باید
دگر چشم‌انتظار لشکر مختار هم باشد
•
کمی تاریخ خواندن لازم آید شیخ و سلطان را
که غیر از قصه‌ی عبرت، در او تکرار هم باشد

حسین جنّتی

طاعون‌زده‌ایم، نسخه‌ای، تجویزی!
یارب بفرست رعد و برقی، چیزی!

امید به کاوه‌ای نداریم، بگو
تا حمله کند سکندری، چنگیزی!

حسین جنّتی

امان ندیده کسی از گزند حیله‌ی خویش
که حبس کرده خودش را قفس به میله‌ی خویش
•
مباد فتنه چو فانوس در دلت باشد
که نیست راه رهایی هم از فتیله‌ی خویش!

به فکر فتح جهان آن قبیل می‌افتند
که بر نیامده‌اند از پس قبیله‌ی خویش!

به فکر فتح جهان‌اند و می‌توانی دید
هزار مساله دارند در طویله‌ی خویش!

فغان که این دله‌دزدان به وهم گرد زمین
چنان خوش‌اند که فرزند من به تیله‌ی خویش!
•
کدام می‌کشدم، عنکبوت یا نسّاج؟
چه‌ها که دیده‌ام از روزنان پیله‌ی خویش

حسین جنّتی

دیر فهمیدیم پس دیوار بالا رفته بود
با همان خشت نخستین تا ثریّا رفته بود

دیر فهمیدیم و معماران مرموز از قدیم
چیده بودند آن چه بر پیشانی ما رفته بود

گاه می‌گویم به خود: اصلا کلاه جدّ من
جای مسجد کاشکی سمت کلیسا رفته بود!

رسم پرهیز از جهان ای کاش بر می‌داشتند
کاش یوسف روز اول با زلیخا رفته بود

من نمی‌دانم چه چیزی پایبندم کرده است
کوه اگر پا داشت تا حالا از این جا رفته بود!

دور تا دورش همه خشکی است ای تنها خزر
راه اگر می‌داشت از این چاله، دریا رفته بود!

حسین جنّتی

دوستانت را شمردم، دشمنانت بیش‌تر!
شاعر از فکرت حذر کن، از زبانت بیش‌تر!

لقمه‌ی معنی چنان بردار تا وقت سخن
از حدود عقل نگشاید، دهانت بیش‌تر!

گر نفهمی معنی زنهار یاران، دور نیست
پوستت می‌فهمد این را، استخوانت بیش‌تر!

سنگ می‌اندازی و «بازی نه این است» ای رفیق
چون که بار شیشه داری در دکانت بیش‌تر!

من نمی‌گویم رهاکن! من نمی‌گویم نگو!
فکر شعرت باش، اما فکر نانت بیش‌تر!
•
جان نکردی چاشنی، تیرت هم‌این‌جا اوفتاد!
جز همین حد را نمی‌داند کمانت بیش‌تر!

حال می‌باید به پاهایت بیاموزی که نیست
از گلیم پاره‌ای طول جهانت بیش‌تر!