حامد عسکری

از درد، ترک‌خورده و از زخم، کبودیم
کوه‌یم و تماشاگر رقصیدن رودیم

او می‌رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ‌تر از قبل، همانیم که بودیم

ما شهرت‌مان بسته به این است، بسوزیم
با داغ، عزیزیم که خاکستر عودیم

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته است
از غیرت‌مان بود، نوشتند حسودیم

جوگندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیم

پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده‌ی او زود به زودیم

بر سقف اگر رستن قندیل، فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیم

یک روز می‌آید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیم

بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد بِبَرد آن‌چه ز تو تازه سرودیم