حسین جنّتی

خالق؛ چنار و سرو و صنوبر درست کرد

هم میوه هم گیاهِ معطّر درست کرد

با یک اشاره هر چه دلش خواست آفرید

هر چیز را به قدر مقدّر درست کرد

•

از خاک و سنگ، قصر بلندی بنا نهاد

وآن را به هفت چشمه  شناور درست کرد

هر چشمه را به شانه‌ی یک آسمان گذاشت

خورشید و ماه، باز و کبوتر درست کرد

وقتی که کارخلقت این‌‌ها تمام شد

از گِل، دو پا، دو دست و یک سر درست کرد

مخلوق تازه را، به ظرافت به چیرگی

نیمی ز خیر و قسمتی از شر درست کرد

آن گاه آفرین به خودش گفت و بی‌درنگ

از ناز و عشوه یک تن دیگر درست کرد

مخلوق تازه گفت: که تنها و بی‌کسیم

فرزند و خاندان و برادر درست کرد

زین دست آفریده که خوب آفریده بود

بی‌وقفه،تند و زود و مکرّر درست کرد

آدم گرسنه بود و شکار از سرش گذشت

با این بهانه نیزه وخنجر درست کرد

از بس که تیر و نیزه و خنجر زیاد شد

ناچار هی قبیله و لشکر درست کرد

خالق که دید راه بشر بی‌ستاره است

از نور خویش، معدن گوهر درست کرد

او را سرشت از گِل لبخند و دوستی

از هرچه هست به‌تر و به‌تر درست کرد

غار حرا، فرشته، صدا، نور، هلهله

از نور خود، دمید و پیمبر درست کرد

آن گاه تا به جان پیمبر جلا دهد

آیینه‌ای به هیأت حیدر درست کرد