حمیدرضا عزیزی

خالی‌تر از سکوتم، از ناسروده سرشار
حالا چه مانده از من..؟ یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه، با یاد صبح روشن
اما... امید باطل... شب دائمی‌ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم
وقتی که شکل خورشید، نقشی‌ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست
بار ترانه‌ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم
دیروز: رنگ وحشت، فردا: دوباره تکرار

وقتی به جرم پرواز باید قفس‌نشین شد
پرواز را پرنده! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم، تقدیر من سفر بود
کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ‌پوچ رؤیا، تا پیچ‌پیچ کابوس
از شوق زنده بودن... تا خنده‌ای سرِ دار