زهرا بشری موحد

ماه بالای سرت بود، سرت بالا بود
کوچه‌ها ساکت و در سینه‌ی تو غوغا بود

«پیرهن چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست»
سهمت از بزم فقط نان و کمی خرما بود

رفتی از می‌کده تا مسجد و تکبیر زدی
«معجز عیسویت در لب شکّر خا بود»

«حالتی رفت که محراب به فریاد آمد»
سنگ از پشت نماز شب تو پیدا بود

«چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی»
و چه بی‌ذوق جهانی که علی تنها بود!

عمق این چاه کجا و غم این آه کجا
که فقط آینه‌ی غربت تو زهرا بود

«طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد»
هر که با حبّ تو آمد به میان از ما بود

«مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم»
کاش یک گوشه از ایوان نجف این‌جا بود