آصف فکرت

تو اگر ماه شوی، من شب یلدای تو هستم
تو اگر مهر شوی، من گل خورشیدپرستم

تو مشو مهر، مشو ماه، چون‌این باش که هستی
و مرا نیز هم‌این آینه می‌دار که هستم

پر و بالم چه گشایی؟ سر پرواز ندارم
که مرا بند خوش آمد، چو به دام تو نشستم

دگران شاد بدانند که در دام نیفتند
من همه شاد به اینم که ز دام تو نجستم

به خود آرم ز نسیمی، ز خودم بر به نگاهی
که ز سودای تو دیوانه و از جام تو مستم

مگر این دل تو نوازی، که ز مهر همه کَندم
مگر این در تو گشایی، که به روی همه بستم

خبر خویش چه جویی؟ سخن دوست چه پرسی؟
سر یادِ تو سلامت، همه رفتند ز دستم

گفته‌ای در غزلت هست نشانی ز شکستی
آری ای دوست، دلی بودم و دیدی که شکستم