تقی سیّدی

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا، بعد تو را برد 

قلبم شده بازیچه‌ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری

وقتی همه دادند به هم دست تبانی 

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم

در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دل‌تنگی و غصه 

هی بغض کنی،گریه کنی، شعر بخوانی؟

دل‌تنگ توام ای که به وصلت نرسیدم

ای کاش خودت را سر قبرم برسانی