لیلا عبدی

پاره‌های یک تن و دور از هم‌ایم این روزها
مثل اوضاع زمانه درهم‌ایم این روزها

فکر نان از عشق می‌کاهد مقصر نیستی
آه... ما بازیچه‌ی بیش و کم‌ایم این روزها

می‌دویم و جاده، انگاری دهن وا می‌کند
در هراس راه پر پیچ و خم‌ایم این روزها

می‌رسد تا استخوان این زخم‌ها، اما هنوز
در امید واهی یک مرهم‌ایم این روزها

سیب در دامان‌مان افتاد و دور انداختیم
وصله‌ی ناجور نسل آدم‌ایم این روزها

تا کجاها می‌رسد فریادهامان تا کجا؟
در نی پوسیده‌ی خود می‌دم‌ایم این روزها
•
بچگی کردیم، دنیا هم به بازی‌مان گرفت
دست‌هایت را بده... گم می‌شویم این روزها