عبدالحسین انصاری

دو چندان می‌شود با خنده‌ات گیلاس و ابریشم

ولی اخم تو یعنی جنگ بین داس و ابریشم

 

تکاندی دامنت را دست و پای عابران گم شد

در آن رنگین‌کمان پونه و ریواس و ابریشم

 

خرامان می‌رسی و با رضایت می‌زند لبخند

خداوندی که خلق‌ات کرده با وسواس و ابریشم

 

تو ممکن نیستی و بعد از این در خواب هم حتی

نمی‌سازد کسی تندیس با الماس و ابریشم

 

نگاهت ضرب خوشبختی‌ست در زیبایی مطلق

چون‌آن که شانه‌هایت جمع بین یاس و ابریشم

 

تفاوت داشتی با حوریان شهر از اول

که ربطی نیست بین طاقه‌ی کرباس و ابریشم

 

بگو تعبیر این رویای روشن چیست؟ دیشب هم –

به خوابم آمدی با یک بغل احساس و ابریشم