هوشنگ ابتهاج

گل می‌رود از بستان، بلبل ز چه خاموشی؟
وقت است که دل زین غم، بخراشی و بخروشی

ای مرغ، بنال ای مرغ، آمد گه نالیدن
گل می‌سپرد ما را دیگر به فراموشی

آه ای دل ناخرسند در حسرت یک لبخند
خون جگرم تا چند می‌نوشی و می نوشی

می‌سوزم و می‌خندم، خشنودم و خرسندم
تا سوختم چون شمع می‌خواهی و می‌کوشی

تو آبی و من آتش، وصل تو نمی‌خواهم

این سوختنم خوش‌تر از سردی و خاموشی

دریافت آواز این غزل با صدای «سینا سرلک»