حسین جنّتی

گاه در گُل می پسندد، گاه در گِل می‌کشد
هر چه آدم می‌کشد، از خامی دل می‌کشد

گاه مثل پیرمردان، ساکت است و باوقار
گاه مثل نوعروسان، بی‌خبر کِل می‌کشد

کج‌روی‌های «فُضیل» این نکته را معلوم کرد:
عشق حتی بار کج را -هم- به منزل می‌کشد

موج‌های بی‌قرار و گوش‌ماهی‌ها که هیچ
عشق، گه‌گاهی نهنگی را به ساحل می‌کشد

دوست، مست و چشم من، مست است و می‌دانم، دریغ
دست از آهو، پلنگ مست، مشکل می‌کشد