میثم امانی

صبح، روزی پشت در می‌آید و من نیستم

قصه‌ی دنیا به سر می‌آید و من نیستم

یک نفر دلواپسم این پا و آن پا می‌کند 

کاری از من بل‌که بر می‌آید و من نیستم 

خواب و بیداری... خدایا باز هم در می‌زند

نامه‌هایم از سفر می‌آید و من نیستم

هر چه من می‌آمدم تا نبش کوچه، او نبود 

روز آخر یک نفر می‌آید و من نیستم

در خیابان، در اتاقم، روی کاغذ، پشت میز 

شعر تازه آن قدر می‌آید و من نیستم

بعدها اطراف جای شب‌نشینی‌های من 

بوی یک سیگار زر می‌آید و من نیستم

بعدها وقتی که تنها خاطراتم مانده است 

عشق روزی ره‌گذر می‌آید و من نیستم