هاتف اصفهانی

دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش         
او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش

گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش         
گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش

گفت آن بت پیمان‌گسل جستم ازو چون حال دل         
خون ویم بادا بحل کز بس جفا خون کردمش

ناصح که می‌زد لاف عقل از حسن لیلی‌وش بتان         
یک شمه بنمودم به او عاشق نه مجنون کردمش

ز افسانه‌ی وارستگی رستم ز شرم مدعی         
افسانه‌ای گفتم وزان افسانه افسون کردمش

از اشک گلگون کردمش گلگون‌رخ آراسته         
موزون‌قد نوخاسته از طبع موزون کردمش

هاتف ز هر کس حال دل جستم چو او محزون شدم         
ور حال دل گفتم به او چون خویش محزون کردمش