مریم جعفری آذرمانی

آموختم پی خویش بی پا و سر بگردم
بی حرکتی برقصم، بی هم‌سفر بگردم

در بی کلید هم در، وای از کلید بی در
در دست من کلیدی‌ست تا دربه‌در بگردم

گم کرده‌ام سرم را، سردرگمم همیشه
بی سر نمی‌توانم دنبال سر بگردم

من یک درخت بی‌تاب، تو با تبر هم‌آغوش
بر پیکرم بزن تا دور تبر بگردم

دردم از استخوان نیست، من استخوان ِدردم
مرهم نمی‌دهندم عمری اگر بگردم