مبین اردستانی

شادی عجیب نیست که با غم یکی شده‌ست
وقتی که کار خنجر و مرهم یکی شده‌ست

یک چشم سهم خنده و یک چشم نذر اشک
آری، دوباره عید و محرّم یکی شده‌ست

بر شاخِ سبز آتشِ نارنج مانده تا
باور کنی بهشت و جهنّم یکی شده‌ست

مثل دو خط که رمز تلاقی جدایی است
روز و شبم، تولّد و مرگم یکی شده‌ست

فرقی میان حیله‌ی گرگ و شغاد نیست
وقتی که چاهِ یوسف و رستم یکی شده‌ست

تنها نه شوکران و شکر، ها... نه عقل و عشق
در چشم من؛ که عالم و آدم یکی شده‌ست

عشق! ای دوای فاصله! درد است درد من
خوش‌حال از این نباش که دردم یکی شده‌ست