باران بیگی

حرفی ندارم... بی‌کسی کلاً هم‌این جوری‌ست
باید بسازی... زندگی خوب و بدش زوری‌ست

شهری پر از پیراهنی اما نمی‌دانم
تقدیر یعقوب غزل‌هایم چرا کوری‌ست؟

می‌چینی از چشمان من بغض و نمی‌فهمی
دل‌تنگ بودن میوه‌ی تنهایی و دوری‌ست

لشکرکشی با یک نفر؟ من با تو؟ منصف باش
محدوده‌ی چشمان تو یک امپراتوری‌ست

یک عمر جان کندند نقاشان که فهمیدند
چشمان تو تعریف سبک مینیاتوری‌ست

گفتی غزل‌های جدیدت را بخوان، گفتم:
حرفی ندارم! بی‌کسی کلاً هم‌این جوری‌ست