وحید پورداد

در این دوران نامردی و عصر بدگمان بودن
چه سودی می‌بری ای مهربان از مهربان بودن؟

چه سودی می‌بری وقتی که قدرت را نمی‌فهمند
و فرقی نیست پیش دشمنان یا دوستان بودن

تو مثل آن معمایی که ساده حل نخواهی شد
و من هم عاشق پیچیدگی چیستان بودن

برای من که فرش و عرش را یک جور می بینم
چه فرقی می‌کند دریا شدن با آسمان بودن؟

به من می‌گفت بابا: پهلوانان زنده می‌مانند
ولی مردند و حالا دور، دور قهرمان بودن

تو از من دور باش و شعرهایم را بخوان بانو
که دور از جان‌تان یک لحظه مثل شاعران بودن

که جمع شاعری و عاشقی یک تابع محض است
و حاصل می‌شود یک عمر منهای جوان بودن

سوالت را بگو، من مثل آن طفل دبستانم
که من را می‌کُشد دل‌شوره‌های امتحان بودن

و هر پنج‌شنبه «رازی» را به حمد و سوره می‌خوانم
چه حالی می‌دهد با شیشه و با استکان بودن

و بعد از آن دو نخ سیگار بهمن خوب می‌چسبد
که من را می‌برد جایی فرای این جهان بودن

اتاق ساکت و نور کم و ما روبه‌روی هم
و من شرمنده از شرح تمام داستان بودن