علی‌رضا قزوه

بختت نه سپید است و نصیبت نه سیاهی
محکوم به مرگی چه بخواهی چه نخواهی

کو عشق که ما را برساند به رسیدن
کو تیغ که ما را برهاند ز تباهی

آبی به شهیدان عطشناک ندادیم
مُردند لب شط فرات آن همه ماهی

ای کشته! ترحّم کن و ای تشنه! تبسّم
ای ناله شهادت شو و ای گریه گواهی

سنگم بزن ای دوست، دلم می‌کده‌ی اوست
ما را بشکن آینه‌ی ماست الهی

آن سوتر از این غم‌کده دریای وصالی‌ست
عاشق شو و فارغ شو و سالک شو و راهی

درویشی ما سلطنت ماست، اگر چه
دنیاست گدایی که رسیده‌ست به شاهی