محمدکاظم کاظمی

شکر خدا که اهل جدل، هم‌زبان شدند
با هم به سوی کعبه‌ی عزت، روان شدند
 
شکر خدا که گردنه‌گیرانِ محترم
بر گَلّه‌های بی سر و صاحب، شبان شدند
 
شکر خدا که کم‌کمک از یاد می‌رود
روزی که پشت نعش برادر، نهان شدند
 
شکر خدا که مسجد و محرابِ شهر نیز
یک‌باره – پوست‌کنده بگویم - دکان شدند
 
جمعی، چون‌آن قدیم، هر آن را که سر فراشت
قربان مادر و پدر و خاندان شدند
 
یعنی دوباره دشمنِ سوگند‌خورده را
با استخوان سینه‌ی خود، نردبان شدند
 
مانند یک دو خوانِ دگر، بعدِ گیر و دار
بر خون خویش و نعشِ پدر، میهمان شدند

هر کس به گونه‌ای به هدر داد آن چه داشت
یک عده هم که سگ نشدند، استخوان شدند