حسین منزوی

سکوت می‌کنم و عشق در دلم جاری‌ست
که این شگفت‌ترین نوع خویشتن‌داری‌ست
 
تمام روز، اگر بی‌تفاوتم اما
شبم قرین شکنجه، دچار بیداری‌ست
 
رها کن آن چه شنیدی و دیده‌ای، هر چیز
به جز من و تو و عشق من و تو، تکراری‌ست
 
مرا ببخش! بدی کرده‌ام به تو، گاهی
کمال عشق جنون است و دیگرآزاری‌ست!
 
مرا ببخش اگر لحظه‌هایم آبی نیست
ببخش اگر نفَسم، سرد و زرد و زنگاری‌ست
 
بهشت من! به نسیم تبسمی دریاب
جهان جهنم ما را، که غرق بیزاری‌ست...