رهی معیّری

اشک سحر زداید، از لوح دل سیاهی
خُرّم کند چمن را، باران صبحگاهی

عمری ز مِهرت ای مه، شب تا سحر نخفتم
دعوی ز دیده‌ی من، وز اختران گواهی

چون زلف و عارض او، چشمی ندیده هرگز
صبحی بدین سپیدی، شامی بدان سیاهی

داغم چو لاله ای گُل، از درد من چه پرسی؟
مُردم ز محنت ای غم، از جان من چه خواهی؟

ای گریه در هلاکم هم‌عهد رنج و دردی
وی ناله در عذابم هم‌راز اشک و آهی

چندین «رهی» چه نالی از داغ بی‌نصیبی؟
در پای لاله‌رویان این بس که خاک راهی


دانلود ترانه‌ی «باران» با صدای «سوشیانث»