علی‌محمّد محمّدی

من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی‌خبریم
 هر دو دنبال دل گم‌شده‌ای، دربه‌دریم

ما که محتاج نفس‌های همیم، آه! چرا
از کنار تن یخ کرده‌ی هم می‌گذریم؟

ما دو کبکیم – هواخواه هم – اما افسوس
هر دو پر بسته‌ی چنگال قضا و قدریم
 
آسمان، یا که قفس؟ آه! چه فرقی دارد
سر پرواز نداریم که، بی بال و پریم

حال، دیگر من و تو، فاصله‌مان فرسنگ است
گرچه دیوار به دیوار هم و «در» به «دریم»
 
همه‌ی ترسم از این بود: می‌آید روزی
من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی‌خبریم