علی‌محمّد محمّدی

چه شد این گونه دلت از تپش و شور افتاد؟
روی شاداب تو کز کرده و مهجور افتاد
 
به دوراهی نرسیدیم، چه شد یک‌باره
راه، کج کرد و دلت از دل من، دور افتاد؟

آفتاب، از دل چشمان تو پیدا می‌شد
پلک بر هم زدی و ماه من از نور افتاد

دستگاه تو، مگر روی خوشی ساز نبود؟
نوبت ما که شد از شور، به ماهور افتاد؟

غرق دریای خودم بودم و دربند شدم
دلم – این ماهی سرگشته – چو در تور افتاد

من و محکومی عشق تو، هم‌آن جایی که
قرعه‌ی رفتن بر دار، به منصور افتاد

باز باران و تب و خستگی و تنگ غروب
همه ابزار پریشانی من، جور افتاد