علی‌رضا آذر

بی تو مهتاب شبی... نه... شب بارانی بود
رشت، آبستن یک گریه‌ی طولانی بود

راه می‌رفتم و هی خون جگر می‌خوردم
در سرم فکر و خیالی که نمی‌دانی بود

لشکر چادر تو، خانه‌خرابی‌ها کرد
چادرت چشمه‌ای از دوره‌ی ساسانی بود

آه دریاب مرا دلبر بارانی من
ای که معماری ابروی تو گیلانی بود

توبه‌ها کردم و افسوس نمی‌دانستم
آخرین مرحله‌ی کفر، مسلمانی بود

همه‌ی مصر به دنبال زلیخا بودند
حیف، دیوانه‌ی یک برده‌ی کنعانی بود