جواد مزنگی

یک دقیقه زل زدن در چشم زیبایِ تو چند؟
افتخارِ دیدن روی فریبایِ تو چند؟

حال چون آرامشت سهم کسی غیرِ من است
هم‌نشینی با فراق وحشت‌افزای تو چند؟

در شمال شهر عشقت زندگی رویایی است
گوشه‌یِ پرتِ جنوبِ شهرِ دنیای تو چند؟

بهره‌برداری ز مهرت حق ازمابهتران
حسرتِ آغوش گرم و ماهِ سیمای تو چند؟

ذوق شعر آن‌چنانی نیست در فهرست من
عشق‌بازی در خیالت با تمنای تو چند؟

مِهر در کانون گرم خانواده سهم تو
شب‌نشینی در تگرگِ سختِ سرمای تو چند؟

خنده در مهتاب و نور ماه ارزانی تو
گریه در یک گوشه با حس تماشای تو چند؟

زیرکی در عاشقی را من نخواهم خواستن
کندذهنی در جواب یک معمای تو چند؟

نازنین، خوش قد و بالا، مهربانی مال تو
یک نگاهِ مهربان بر قد و بالای تو چند؟

قدرت من در خرید «دوستت دارم» کم است
طعنه‌های سرد و نفرین‌های دعوای تو چند؟

جشن در ویلایِ ساحل آن‌قدر جذاب نیست
مرگ در دلتنگیِ غمگین دریایِ تو چند؟