بهمن صباغ‌زاده

بانو! غزل بخوان که شدیداً قناری‌ام
وقتی گلِ همیشه بهاری، بهاری‌ام

تا می‌رسی به تاکِ غزل، مست می‌شوم
وقتی که می‌روی، نگران خماری‌ام

سخت است انتظار کشیدن، ولی، هزار-
گل می‌دهم اگر که تو روزی بکاری‌ام

در من صدا و عکسِ تو تکثیر می‌شود
تالاری از سکوتم و آیینه‌کاری‌ام

با خواب‌های صورتی‌ام قهر کرده‌ام
چون گفته‌ای: «الهه‌ی شب‌زنده‌داری‌ام»

«این مشق‌ها جریمه‌ی صد سال»... وا شده
پای تو در قلمروی کاغذنگاری‌ام