علی‌رضا بدیع

عید از راه آمد و انداخت یاد او مرا
سال نو پر کرد از آویشن و «آهو» مرا!

خانه‌ی دل را تکاندم، خانه‌ی دل را تکاند
من به دور انداختم بدخواه او را، او مرا

او نسیم نوبهار و من نهالی بی‌قرار
می‌کِشد این سو مرا و می‌کِشد آن سو مرا

کاش از راهی که رفته، بازگردد سوی من
مثل آن ایام بنشاند سَرِ زانو مرا

کاش می‌دانست یک روحی‌م اما در دو تن
آن که دعوت کرد سوی جنگ رویارو مرا!

نیش خوردم از کسی که نوش‌دارو بوده است
عاقبت انداخت سال «مار» از زانو مرا