احسان رشیدی

شعر آخر چه کند این همه زیبایی را
تنت این منظره‌ی بکر تماشایی را

فاعلاتن فعلاتن فعلن... وزن شکست
باید از نو بنویسم توی نیمایی را

من به شهریور آغوش تو محتاجم باز
گرم کن در بغلت شاعر  سرمایی را

اخم‌هایت که پی‌اش خنده نیاید تلخ‌ند
مثل این است که شیرین نکنی چایی را

نقشه‌ی قلب تو را کاش به من هم می‌داد
«آن که پر نقش زد این گنبد مینایی را»