نغمه رضایی

من که تسبیح نبودم، تو مرا چرخاندی
مشت بر مهره‌ی تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی می‌گشت
بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته‌ی خود خندیدی
از هم‌این نغمه‌ی تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود، خدا شاهد ماست
بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویران‌گر تو عادت چرخیدن داشت
عادتت را به غلط چرخه‌ی ایمان خواندی

قلب صد پاره‌ی من مهره‌ی صد دانه نبود
تو ولی گشتی و این گم‌شده را لرزاندی

جمع کن: رشته‌ی ایمان دلم پاره شده است
من که تسبیح نبودم، تو چرا چرخاندی؟