مهرداد نصرتی

پیش آمده سوال کنی گاهی از خودت،
اصلا چه مرگت است؟ چه می‌خواهی از خودت؟

چون جاده‌ای که گم شده در هول برف و مرگ
برخیز بلکه باز کنی راهی از خودت

شمع کدام بزم شدی که نسوختی؟
برگشت دارد آن چه که می‌کاهی از خودت؟

مهمان سفره‌ی دل خود باش و صید کن
دریا خودت، کناره خودت، ماهی از خودت

دنیا غریبه است، در آینه‌اش مساز
تصویر رنگ‌باخته و واهی از خودت

بگذار روزگار غریب و فریب را
در حسرت برآمدن آهی از خودت...

این قدر دردمند برایت گریستم...
اما تو... شد سوال کنی گاهی از خودت؟