صائب تبریزی

خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم        
ما مرکب از این رخنه جهاندیم و گذشتیم

چون ابر بهار آن چه از این بحر گرفتیم        
در جیب صدف پاک فشاندیم و گذشتیم

چون سایه‌ی مرغی که فتد بر سر صحرا
آزار به موری نرساندیم و گذشتیم

گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود        
ما نوبت خود را گذراندیم و گذشتیم

کردیم عنان‌داری دل تا دم آخر        
گل‌گون هوس را ندواندیم و گذشتیم

هر چند که در دیده‌ی ما خار شکستند        
خاری به دل کس نخلاندیم و گذشتیم

فریاد که از کوتهی بازوی اقبال        
دستی به دو عالم نفشاندیم و گذشتیم

صد تلخ چشیدیم ز هر بی‌مزه صائب        
تلخی به حریفان نچشاندیم و گذشتیم