سعید بیابانکی

خوشا چو باغ‌چه از بوی یاس سر رفتن
خوشا ترانه ‌شدن بی‌صدا سفر رفتن

سری تکان بده، بالی، دمی، لبی، حرفی
چرا که شرط ادب نیست بی‌خبر رفتن

چه‌قدر خاطره ماندن به سینه‌ی دیوار
خوشا چو تیغ به مهمانی خطر رفتن

زمین هر آینه، تیر و هوا هر آینه، تار
خوشا به پای دویدن خوشا به سر رفتن

در این بسیط درندشت چون سپیداران
خوشا در اوج به پابوسی تبر رفتن

چه انتظار بعیدی است بیش‌تر ماندن
چه آرزوی بزرگی است زودتررفتن

به جرم هم‌قدمی با صف کبوترها
خوشا به خاک نشستن، کلاغ‌پر رفتن

برو برو دل ناپخته‌ام که کار تو نیست
به بزم مِی، سر شب آمدن... سحر رفتن

نه کار طبع من است این که کار چشم شماست
پی شکار مضامین تازه‌تر رفتن...