جواد زهتاب

نی در این صحرا نمی‌نالد شبان رفته را
میزبان، حسرت ندارد میهمان رفته را
 
منّت کج‌سیرتان از زخم، جان‌فرساتر است
پس نمی‌گیرم ز دست تیغ، جان رفته را
 
عشق، تاوانش اگر چه خون سهراب من است
چون تهمتن، برنمی‌گردیم خان رفته را
 
باغبان در سوگ گل، خون می‌خورد عمری، ولی
پس نمی‌گیرد ز پاییز، ارغوان رفته را

•

پیر عاشق ای عزیز! از یوسفش دل می‌کند
من نه یعقوبم که می‌گرید جوان رفته را