جواد زهتاب

وقتی از آفتاب برایت تن آفرید
تکلیف روزهای مرا روشن آفرید

برقی به چشم‌های تو داد و دلی به من
انگار زیر صاعقه‌ای خرمن آفرید

تا چند پیرهن تو جوان‌تر شوی ز من
خیاطّ پیر آمد و پیراهن آفرید

من گل شدم کنار تو پرپر شدم ولی
ای غنچه در سرشت تو، نشکفتن آفرید

در سر هوای زلف تو را داشتم ولی
کوتاه‌تر ز دست منت، دامن آفرید

من ساحل و تو موج، ببین سرنوشت را
حتی کنار آمدنت رفتن آفرید