عماد خراسانی

تواند باغبانت، باغ را بیهوده در بندد
ولى نتواند اى گل، بلبلت را بال و پر بندد

دل ما را به هم راهى است پنهانى که مى‏آیم
به کویت از رهى دیگر اگر راهى دگر بندد

دلم با نور مه مى‏آید و باد سحرگاهى
مگر در بر رخ نور مه و باد سحر بندد

رقیبا رو دعایى کن که عشق از ما زوال آید
که نبود در جهان دستى که دست عشق بر بندد

چه زیبا بسته بودى دوش آن نازک‏کمر جانا
چنین زیبا ندیدم کَس به قتل اى مَه کمر بندد