مجید صحراکارها

شدم از دوری‌ات مجنون و صحراگرد و بی‌خانه
به من از بس که عاقل بوده‌ام گفتند دیوانه
   
نسیم تازه‌ای لرزاند جان شمع غمگین را
چه رنجی می‌کشد از دیدن این رقص، پروانه
   
چه بغضی کرده‌ای؟ در سر چه داری ابر بارانی؟   
تو هم دانی مگر فرهاد و شیرین نیست افسانه
   
لباس اهل دانش دارم و چیزی نمی‌دانم  
امان از دست این تقلیدهای کورکورانه
   
کجا رفتند یارانی که روزی با خدا بودند
بخوان ای عشق با سوز، غزل‌های غریبانه