حسین جنّتی

قطع قلم، به قیمت نان می‌کنی رفیق؟

این خطّ و این نشان که زیان می‌کنی رفیق

... گیرم در این میانه به جایی رسیده‌ای

گیرم که زود دکّه، دکان می‌کنی رفیق

روزی که زین بگردد و بر پشتت اوفتد

حیرت ز کار و بار جهان می‌کنی رفیق

تیر و کمان چو دست تو افتاد، هوش دار

«سیب» است ، یا «سر» است، نشان می‌کنی رفیق

کفّاره‌اش ز گندم عالَم فزون‌تر است

از عمر، آن چه خدمتِ خان می‌کنی رفیق

خود بستمش به سنگ لحد، مُرده توش نیست!

قبری که گریه بر سر آن می‌کنی رفیق

گفتی: «گمان کنم که درست است راه من»

داری گمان چو گم‌شدگان می‌کنی رفیق

فردا که آفتاب حقیقت برون زند

«سر» در کدام «برف» نهان می‌کنی رفیق؟