صالح دُروند

گذشت از من و تصویر مُستندّش را
همین که پاک‌کنِ موج، خطّ ردّش را

کسی نبود به یادش به غیر از اقیانوس
که البته نگران بود جزر و مدّش را

حدودِ پاشنه‌ی کفش ماه یادم نیست
که حول و حوش 165 قدّش را...

حدیث عشقی‌مان بوده نسل اندر نسل
پدربزرگِ من آن روزگار جدّش را

غرورِ سنگیِ مردانه‌ام که یادت هست؟
دو قطره بغض، ترَک داده‌اند سدّش را

کجاست امر به معروف و نهی از منکر؟
شراب‌خورده کجا می‌زنند حدّش را؟

هنوز منتظر لحظه‌ی مجازاتم
که دست دادستان چوبه‌ی اَشدّش را