فاضل نظری

ای رفته کم‌کم از دل و جان، ناگهان بیا
مثل خدا به یاد ستم‌دیدگان بیا

قصد من از حیات، تماشای چشم توست
ای جان فدای چشم تو؛ با قصد جان بیا

چشم حسود کور، سخن با کسی مگو
از من نشان بپرس ولی‌ بی‌نشان بیا

ایمان خلق و صبر مرا امتحان مکن
بی‌آن‌که دل‌بری کنی از این و آن بیا

قلب مرا هنوز به یغما نبرده‌ای
ای راه‌زن دوباره به این کاروان بیا