بهروز یاسمی

چه قدر گل شدی امشب، چه قدر ماه شدی
چه دل‌فریب شدی تو، چه دل‌بخواه شدی
 
غرور و سربه‌هوایی، چه عیب داشت مگر
که سربه‌زیر شدی باز و سربه‌راه شدی
 
تمام پنجره‌ها غرق بود در ظلمات
چراغ صاعقه‌ی این شب سیاه شدی
 
در آستانه‌ی آوار بود شانه‌ی من
که ناگهان تو رسیدی و تکیه‌گاه شدی
 
مرا ز راه به در کرده بود چشمانت
دوباره راه شدی نه! دوباره چاه شدی
 
دوباره چاه شدی تا بیفتم از چشمت
دوباره مرتکب بدترین گناه شدی
 
تو باز عاشق آن آشنا شدی دل من
چرا دوبار دچار یک اشتباه شدی!؟