مریم حیدرزاده

کاش در دهکده‌‌ی عشق، فراوانی بود
توی بازار صداقت کمی ارزانی یود

کاش اگر گاه کمی لطف به هم می‌کردیم
مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود

کاش به حرمت دل‌های مسافر، هر شب
روی شفاف‌ترین خاطره، مهمانی بود

کاش دریا کمی از درد خودش کم می‌کرد
قرض می‌داد به ما هر چه پریشانی بود

کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم
رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود

مثل حافظ که پر از معجزه و الهام است
کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود

چه قدر شعر نوشتیم برای باران
غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود

کاش سهراب نمی‌رفت به این زودی‌ها
دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود

کاش دل‌ها پر افسانه‌ی نیما می‌شد
و به یادش همه شب ماه، چراغانی بود

کاش چشمان پر از پرسش مردم کم‌تر
غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود

کاش دنیای دل ما شبی از این شب‌ها
غرق هر چیز که می‌خواهی و می‌دانی بود

دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم
راز این شعر، هم‌این مصرع پایانی بود