محمدعلی بهمنی

من از چه چیز تو ای زندگی کنم پرهیز
که انعطاف تو، یک‌سان نشسته در هر چیز
 
تفاهمی است میان من و تو و گل سرخ
رفاقتی است میان تو و من و پاییز
 
به فصل فصل تو معتادم، ای مخدّر من!
به جوی تشنه‌ی رگ‌های من، بریز بریز
 
نه آب و خاک که آتش، که باد می‌داند
چه صادقانه تو با من نشسته‌ای، من نیز
 
اسیر سِحر کلام توام، بگو: بنشین
مطیع برق پیام توام، بگو: برخیز
 
مرا به وسعت پروازت ای پرنده! مخوان
که وا نمی‌شود این قفل با کلید گریز