ملک‌الشعرای بهار

میان ابرو و چشم تو، گیر و داری بود
من این میانه شدم کُشته، این چه کاری بود؟!

تو بی‌وفا و اجل در قفا و من بیمار
بمُردم از غم و جز این چه انتظاری بود؟

در آفتاب جمال تو، زلف شب‌گردت
دلم ربود و عجب دزد آشکاری بود

میی خوریم به باغی، نهان ز چشم رقیب
اگر تو بودی و من بودم و بهاری بود