محمّدسعید شاد

خدا آن قدر برق انداخت شمشیر نگاهت را
که حتی راه‌زن‌ها هم نمی‌بندند راهت را

دو چندان می‌شود زیبایی‌ات وقتی که می‌گیرد
هلال ابر گیسوی سیاهی روی ماهت را

به آسانی جهانم را تصرف می‌کنی وقتی
مجهّز می‌کنی با عشوه‌ای حتی سپاهت را

دهانش از تعجب باز می‌ماند اگر دریا
فقط یک لحظه در چشمت ببیند این شباهت را

خدا هم مثل من زیبایی‌ات را دوست می‌دارد
و لذّت می‌برد وقتی که می‌بیند گناهت را

نه تنها من فقط گاهی تو را گم می‌کنم در خود
که هر شب شمس گم می‌کرد راه خانقاهت را