محمّدمهدی سیّار

ای دل تو که مستی - چه بنوشی چه ننوشی-
با هر میِ ناپخته نبینم که بجوشی
 
این منزل دل‌باز نه دزدی است نه غصبی
میراث رسیده است به ما خانه‌به‌دوشی
 
دل‌سردم و بی‌زار از این گرمی بازار
غم‌های دمِ دستی و دل‌های فروشی
 
رفته است ز یاد آن همه فریاد و نمانده است
جز چند اذان چند اذان در گوشی
 
نه کفر ابوجهل و نه ایمان ابوذر
ماییم و میانمایگی عصر خموشی
 
ما شاعرکان قافیه‌بافیم و زبان‌باز
در ما ندمیده است نه دیوی نه سروشی