فرزانه خواجه‌نیا

من که درخت شبم، میوه‌ی ماهم بده
ور شفق آغشته‌ام بوی صباحم بده

هیچ شناسی که من داغ سویداستم
در دلک لاله‌ای، پشت و پناهم بده

این حرم شش‌دره، پر بود از منظره
چشم که دادی مرا، ذوق نگاهم بده

در قفس سینه‌ام، روزنه‌ای باز کن
تنگ شد آخر دلم، رخصت آهم بده