نظام قاسم

من که سر بر اوج گردون داشتم
کِی غم از پس‌خند هر دون داشتم

چون کتاب نو نبودم پر جلا
چون کتاب کهنه مضمون داشتم

تا ز خامی وارهم، عمری چو مِی
خویش را در خویش مدفون داشتم

سوختم من هم ز عشق لیلی‌ای
در دلم غم‌های مجنون داشتم...