فاضل نظری

از باغ می‌برند تا چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند صبح تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف به این رهاشدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گُل گمان مکن به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مُرده‌ای ارزانیت کنند

یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
شاید بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند