حسین منزوی

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من
که جز ملال نصیبی نمی‌برید از من

زمین سوخته‌ام، ناامید و بی‌برکت
که جز مراتع نفرت، نمی‌چرید از من

عجب که راه نفَس، بسته‌اید بر من و باز
در انتظار نفس‌های دیگرید از من

خزان به قیمت جان، جار می‌زنید اما
بهار را به پشیزی نمی‌خرید از من

شما هر آینه، آیینه‌اید و من همه آه
عجیب نیست کز این‌سان مکدّرید از من

اگر فروبنشیند ز خون من عطشی
چه جای واهمه، تیغ از شما، ورید از من

برایتان چه بگویم زیاده بانوی من
شما که با غم من، آشناترید از من