سیّدرضا محمدی

نفرین به زندگی که تو ماهی، من آدمم
نفرین به من که پیش فراوانی‌ات کمم

نفرین به آن که فرق نهاده است بین ما
تا تو بهشت پاکی، تا من جهنمم

نفرین به خلقتی که مرا عرضه کرده است
من که تمام رنجم، من که فقط غمم

آهسته‌تر به زندگی من قدم بنه
من گور دسته‌جمعی گل‌های مریمم

لب‌های من دو مار له‌اند و لورده‌اند
با بوی خون به سینه فرو می‌رود دمم

ای ماه! مهربانی تو می‌خورد مرا
ای ماه! من سیاه‌دلم از تو می‌رمم

بالا بلند خوبی عظمای مرحمت
نفرین به من که پیش فراوانی‌ات کمم